1- رسول خدا(ص) فرموده است: إِنَّ الْحُسَینَ بْنَ عَلِی فِی السَّمَاءِ أَکبَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْض. مقام حسین بن علی(ع) در آسمان بالاتر از مقام او در زمین است. بحارالأنوار، ج 36، ص205، ح8-
2- رسول خدا(ص) فرموده است: إِنَّ الْحُسَینَ بْنَ عَلِی. . . مِصْبَاحُ هُدًی وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ به درستی که حسین بن علی(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است. بحارالأنوار، ج 36، ص205، ح8-
3- رسول خدا(ص) فرموده است: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ رَکبَ فِی صُلْبِهِ نُطْفَةً طَیبَةً مُبَارَکةً زَکیة. خداوند در صلب امام حسین( ع) نطفه ای پاک و مبارک قرار داده است. بحارالأنوار، ج 36، ص205، ح8-
4- امام حسین(ع) فرموده است: أَنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَیکمْ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ عَلَیکمْ فَلَاتَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُوزُوا نِقَما. نیازهای مردم به شما از نعمت های خداوند بر شماست پس از نعمت ها ملول نگردید تا به گرفتاری دچار نشوید. بحارالأنوار، ج 71، ص318، ح80.
5- امام حسین(ع) فرموده است: إِنَّ أَجْوَدَ النَّاسِ مَنْ أَعْطَی مَنْ لَایرْجُوه. بخشنده ترین مردم کسی است که به فردی که از او امیدی نمی برد می بخشد بحارالأنوار، ج 71، ص400.
6- امام حسین(ع) فرموده است: إِنَّ أَعْفَی النَّاسِ مَنْ عَفَا عِنْدَ قُدْرَتِه. با گذشت ترین مردم کسی است که هنگام قدرت در می گذرد. بحارالأنوار، ج 71، ص400.
7- امام حسین(ع) فرموده است: إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَه. بهترین مردم کسی است که با کسی که با اوقهر است آشتی کند. بحارالأنوار، ج 71، ص400.
8- درخواست امام حسین(ع) از خداوند کریم این است که: اللَّهُمَّ لَاتَسْتَدْرِجْنِی بِالْإِحْسَانِ وَ لَاتُؤَدِّبْنِی بِالْبَلَاء. خداوندا مرا به وسیله احسان دچار فریفتگی مگردان و با گرفتاری ادبم مکن. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح9-
9- امام حسین(ع) فرموده است: مَنْ قَبِلَ عَطَاءَک فَقَدْ أَعَانَک عَلَی الْکرَم. هر کس احسان و بخشش تو را بپذیرد در سخاوت به تو کمک کرده است. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح9-
10- امام حسین(ع) فرموده است: مَالُک إِنْ لَمْ یکنْ لَک کنْتَ لَهُ فَلَاتَبْقَ عَلَیهِ فَإِنَّهُ لَایبْقَی عَلَیک وَ کلْهُ قَبْلَ أَنْ یأْکلَک. دارایی ات اگر به نفعت نباشد خودت را فدای آن کرده ای لذا آن را مصرف کن و برای بعد از خودت ذخیره نکن مال برای تو و تو نیز برای مالت باقی نخواهید ماند از آن استفاده کن قبل از آن که او تو را بخورد. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح9-
11- امام حسین(ع) فرموده است: لَاتَتَکلَّمَنَّ فِیمَا لَایعْنِیک فَإِنِّی أَخَافُ عَلَیک الْوِزْر. در باره چیزی که به تو مربوط نیست سخن نگو زیرا می ترسم به گناه دچار شوی. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح10-
12- امام حسین(ع) فرموده است: لَا تَتَکلَّمَنَّ فِیمَا یعْنِیک حَتَّی تَرَی لِلْکلَامِ مَوْضِعاً فَرُبَّ مُتَکلِّمٍ قَدْ تَکلَّمَ بِالْحَقِّ فَعِیب. در باره چیزی که به تو مربوط است هم صحبت مکن مگر بدانی آنجا جای صحبت کردن است چه بسا گویندگانی که به حق سخن گفتند ولی سرزنش شدند. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح10-
13- امام حسین(ع) فرموده است: لَا تُمَارِینَّ حَلِیماً وَ لَا سَفِیهاً فَإِنَّ الْحَلِیمَ یقْلِیک وَ السَّفِیهَ یؤْذِیک. با دو کس بحث مکن 1- حلیم 2- سفیه زیرا انسان بردبار تو را عصبانی می کند و نادان اذیتت می کند. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح10-
14- امام حسین(ع) فرموده است: لَاتَقُولَنَّ فِی أَخِیک الْمُؤْمِنِ إِذَا تَوَارَی عَنْک إِلَّا مَا تُحِبُّ أَنْ یقُولَ فِیک إِذَا تَوَارَیتَ عَنْه. در بارة برادر مؤمنت چیزی بگو که دوست داری او در بارة تو بگوید. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح10-
15- امام حسین(ع) فرموده است: اعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ یعْلَمُ أَنَّهُ مَأْخُوذٌ بِالْإِجْرَامِ مَجْزِی بِالْإِحْسَان. در کارهایت چنان رفتار کن که گویا در حال بازخواست کردار زشت و نیکت هستی. بحارالأنوار، ج 75، ص127، ح10-
16- امام حسین(ع) فرموده است: دِرَاسَةُ الْعِلْمِ لِقَاحُ الْمَعْرِفَة. درس دادن معرفت را زیاد می کند. بحارالأنوار، ج 75، ص128-
17- امام حسین(ع) فرموده است: طُولُ التَّجَارِبِ زِیادَةٌ فِی الْعَقْل. تجربه زیاد عقل را افزایش می دهد. بحارالأنوار، ج 75، ص128-
18- امام حسین(ع) فرموده است: الشَّرَفُ التَّقْوَی. شرافت در تقواست. بحارالأنوار، ج 75، ص128-
19- امام حسین(ع) فرموده است: الْقُنُوعُ رَاحَةُ الْأَبْدَانِ قناعت موجب آسایش است. بحارالأنوار، ج 75، ص128-
20- امام حسین(ع) فرموده است: مَنْ أَحَبَّک نَهَاک وَ مَنْ أَبْغَضَک أَغْرَاک. هر کس تو را دوست بدارد از کار ناپسند بازت می دارد و هر کس دشمنت باشد فریبت می دهد. بحارالأنوار، ج 75، ص128-
21- امام حسین(ع) خطاب به برادرش ابوالفضل العباس(ع) فرمود: أَنِّی أُحِبُ الصَّلَاةَ لَهُ وَ تِلَاوَةَ کتَابِه. خدا می داند که من نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم. اللهوف، ص89-
22- امام حسین(ع) فرموده است: إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِیعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَنْ سِوَاه. خداوند، بندگانش را نیافرید مگر برای آن که او را بشناسند هنگامی که او را شناختند عبادتش می کنند و زمانی که او را عبادت کردند از پرستش غیر او بی نیاز می گردند. بحارالأنوار، ج 5، ص312، ج1-
23- امام حسین(ع) خطاب به دشمنان فرمود: إِنْ لَمْ یکنْ لَکمْ دِینٌ وَ کنْتُمْ لَا تَخَافُونَ الْمَعَادَ فَکونُوا أَحْرَاراً فِی دُنْیاکم. اگر دین ندارید و از قیامت نمی هراسید دست کم در دنیای خود آزادمرد باشید. بحارالأنوار، ج 45، ص51،
24- امام حسین(ع) در نامه ای به برادرش محمد حنفیه نوشته است: فَکأَنَّ الدُّنْیا لَمْ تَکنْ وَ کأنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَل. گویا دنیایی نبوده ولی آخرت همیشگی است. بحارالأنوار، ج 45ص87، ح23-
25- امام حسین(ع) فرموده است: أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یذْکرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَر. من کشته اشکم هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه اشک می ریزد. بحارالأنوار، ج 44، ص284، ح19-
26- رسول خدا(ص) فرموده است: إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا. در اثر شهادت امام حسین(ع) آتشی در دل مؤمنین افروخته خواهد شد که هرگز به سردی نگراید. مستدرک الوسائل، ج 10، ص318، ح12085-
27- امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ کنْتَ بَاکیاً لِشَی ءٍ فَابْک لِلْحُسَینِ بْنِ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَإِنَّهُ ذُبِحَ کمَا یذْبَحُ الْکبْش. اگر خواستی گریه کنی بر حسین بن علی گریه کن زیرا او را کشتند همانگونه که گوسفند را ذبح کنند. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
28- امام رضا(ع) فرموده است: لَمَّا قُتِلَ جَدِّی الْحُسَینُ أَمْطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَر. وقتی جدّم حسین(ع) را کشتند از آسمان خون و خاک قرمز بارید. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
29- امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ بَکیتَ عَلَی الْحُسَینِ حَتَّی تَصِیرَ دُمُوعُک عَلَی خَدَّیک غَفَرَاللَّهُ لَک کلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کانَ أَوْ کبِیراً قَلِیلًا کانَ أَوْ کثِیرا. اگر به گونه ای برای امام حسین(ع) گریه کنی که اشک هایت بر گونه هایت جاری شود خداوند همه گناهانت چه کوچک، چه بزرگ و چه کم و چه زیاد را خواهد بخشید. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
30. امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ سَرَّک أَنْ تَلْقَی اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَیک فَزُرِ الْحُسَینَ. اگر دوست داری بدون گناه به ملاقات خدا بروی در دنیا به زیارت امام حسین(ع) برو. بحارالأنوار، ج44، ص286، ح23-
31- امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ سَرَّک أَنْ تَسْکنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِیةَ فِی الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِی فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَین. اگر دوست داری در بهشت با پیامبر اکرم(ص) همراه باشی قاتلان امام حسین را لعنت کن. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
32- امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ سَرَّک أَنْ تَکونَ لَک مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَینِ فَقُلْ مَتَی مَا ذَکرْتَهُ یا لَیتَنِی کنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیما. اگر خواهی ثواب شهیدان با امام حسین(ع) را دریابی هر وقت یاد آن حضرت افتادی بگو کاش با آنها بودم و به فوز عظیم می رسیدم. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
33- امام رضا(ع) فرموده است: إِنْ سَرَّک أَنْ تَکونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَی مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَیک بِوَلَایتِنَا. اگر دوست داری با ما در درجات بلند بهشت باشی در حزن ما محزون و در شادی ما شاد باش و ملازم ولایت ما باش. بحارالأنوارج44، ص286، ح23-
34- امام حسن مجتبی(ع) خطاب به برادرش امام حسین(ع) فرمود: لَایوْمَ کیوْمِک یا أَبَاعَبْدِاللَّه یزْدَلِفُ إِلَیک ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّةِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ وَ ینْتَحِلُونَ دِینَ الْإِسْلَامِ فَیجْتَمِعُونَ عَلَی قَتْلِک وَ سَفْک دَمِک وَ انْتِهَاک حُرْمَتِک وَ سَبْی ذَرَارِیک وَ نِسَائِک وَ انْتِهَابِ ثِقْلِک فَعِنْدَهَا تَحِلُّ بِبَنِی أُمَیةَ اللَّعْنَةُ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ رَمَاداً وَ دَماً وَ یبْکی عَلَیک کلُّ شَی ءٍ حَتَّی الْوُحُوشُ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَار. ای اباعبداللَّه روزی چون روز تو نباشد سی هزار مردی که مدعیند از امت جد ما هستند برای کشتن تو و ریختن خونت و هتک حرمتت و اسیر کردن زنان و غارت اموالت همدست شوند اینجاست که به بنی امیه لعنت فرود آید. بحارالأنوار، ج 45، ص218، ح44-
35- حضرت علی(ع) شب ۲۱ ماه رمضان سال آخر عمر، فرزندش عباس(ع) را به آغوش گرفت و فرمود: وَلَدی اِذا کانَ یَومَ عَاشُوراء وَ دَخَلتَ المَشْرَعَةِ اِیّاکَ اَنْ تَشْرِبَ الماءِ وَ اَخُوکَ الحُسَینِ عَطشاناً. پسرم روز عاشورا هنگامی که بر شریعه فرات وارد شدی مبادا آب بیاشامی در حالی که برادرت حسین(ع) تشنه است.
36- حضرت موسی بن عمران(ع) در یکی از مناجات ها از خداوند عزوجل پرسید: یا رَبِّ لِمَ فَضَّلْتَ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ عَلَی سَائِرِ الْأُمَمِ؟ بارالها چرا امت محمد(ص) را بر دیگر امت ها برتری داده ای؟ فَقَالَ اللَّهُ تَعَالَی فَضَّلْتُهُمْ لِعَشْرِ خِصَالٍ. قَالَ مُوسَی: وَ مَا تِلْک الْخِصَالُ الَّتِی یعْمَلُونَهَا حَتَّی آمُرَ بَنِی إِسْرَائِیلَ یعْمَلُونَهَا. قَالَ اللَّهُ تَعَالَی: الصَّلَاةُ وَ الزَّکاةُ وَ الصَّوْمُ وَ الْحَجُّ وَ الْجِهَادُ وَ الْجُمُعَةُ وَ الْجَمَاعَةُ وَ الْقُرْآنُ وَ الْعِلْمُ وَ الْعَاشُورَاءُ قَالَ مُوسَی یا رَبِّ وَ مَا الْعَاشُورَاءُ؟ قَالَ الْبُکاءُ وَ التَّبَاکی عَلَی سِبْطِ مُحَمَّدٍ وَ الْمَرْثِیةُ وَ الْعَزَاءُ عَلَی مُصِیبَةِ وُلْدِ الْمُصْطَفَی یا مُوسَی مَا مِنْ عَبْدٍ مِنْ عَبِیدِی فِی ذَلِک الزَّمَانِ بَکی أَوْ تَبَاکی وَ تَعَزَّی عَلَی وُلْدِ الْمُصْطَفَی إِلَّا وَ کانَتْ لَهُ الْجَنَّةُ ثَابِتاً فِیهَا وَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَنْفَقَ مِنْ مَالِهِ فِی مَحَبَّةِ ابْنِ بِنْتِ نَبِیهِ طَعَاماً وَ غَیرَ ذَلِک دِرْهَماً إِلَّا وَ بَارَکتُ لَهُ فِی الدَّارِ الدُّنْیا الدِّرْهَمَ بِسَبْعِینَ دِرْهَماً وَ کانَ مُعَافاً فِی الْجَنَّةِ وَ غَفَرْتُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی مَا مِنْ رَجُلٍ أَوِ امْرَأَةٍ سَالَ دَمْعُ عَینَیهِ فِی یوْمِ عَاشُورَاءَ وَ غَیرِهِ قَطْرَةً وَاحِدَةً إِلَّا وَ کتِبَ لَهُ أَجْرُ مِائَةِ شَهِید. خطاب رسید: به ده جهت 1- نماز، 2- زکات، 3- روزه، 4- حج، 5- جهاد، 6- جمعه، 7- جماعت، 8- قرآن، 9- علم، 10- عاشورا. موسی(ع) عرض کرد: بارالها عاشورا چیست؟ خطاب رسید: گریه و تباکی و برپایی عزا بر مصیبت های فرزند محمدمصطفی(ص) تا آنجا که فرمود: به عزت و جلالم سوگند هر بنده ای که روز عاشورا برحسین بن علی(ع) بگرید و قطره ای اشک از چشمش جاری شود ثواب صد شهید برایش نوشته می شود. مستدرک الوسائل، ج 10، ص319، ح12085-
37- مردی خدمت امام حسین(ع) رسید و گفت: من گناهکارم و نمی توانم دست از گناه بکشم مرا اندرزی بده. حضرت فرمود: اِفْعَلْ خَمْسَةَ أَشْیاء وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ فَأَوَّلُ ذَلِک لَاتَأْکلْ رِزْقَ اللَّهِ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ وَ الثَّانِی اُخْرُجْ مِنْ وَلَایةِاللَّهِ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ وَ الثَّالِثُ اُطْلُبْ مَوْضِعاً لَایرَاک اللَّهُ وَأَذْنِبْ مَا شِئْتَ وَ الرَّابِعُ إِذَا جَاءَ مَلَک الْمَوْتِ لِیقْبِضَ رُوحَک فَادْفَعْهُ عَنْ نَفْسِک وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ وَ الْخَامِسُ إِذَا أَدْخَلَک مَالِک فِی النَّارِفَلَاتَدْخُلْ فِی النَّارِ وَأَذْنِبْ مَا شِئْتَ. پنج کار انجام نده و هر گناهی دوست داری بکن. 1- از روزی خدا نخور. 2- از ولایت خدا خارج شو. 3- جایی پیدا کن که خدا تو را نبیند. 4- وقتی ملک الموت برای قبض روحت آمد نگذار جانت را بگیرد. 5- وقتی مالک دوزخ تو را داخل جهنم انداخت داخل نشو سپس هرگناهی مایلی انجام بده. بحارالأنوار، ج 75، ص126، ح7-
38- امام صادق(ع) فرموده است: وَفَدَ إِلَی الْحُسَینِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیهِ وَفْدٌ فَقَالُوا: یاابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ أَصْحَابَنَا وَفَدُواإِلَی مُعَاوِیةَ وَ وَفَدْنَا نَحْنُ إِلَیک. فَقَالَ(ع) إِذَنْ أُجِیزُکمْ بِأَکثَرَ مِمَّا یجِیزُهُمْ. فَقَالُوا: جُعِلْنَا فِدَاک إِنَّمَا جِئْنَا لِدِینِنَا. قَالَ(ع) فَطَأْطَأرَأْسَهُ وَ نَکتَ فِی الْأَرْضِ وَ أَطْرَقَ طَوِیلًا ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ(ع) قَصِیرَةٌ مِنْ طَوِیلَةٍ: مَنْ أَحَبَّنَا لَمْ یحِبَّنَا لِقَرَابَةٍ بَینَنَا وَ بَینَهُ وَ لَالِمَعْرُوفٍ أَسْدَینَاهُ إِلَیهِ إِنَّمَاأَحَبَّنَالِلَّهِ وَرَسُولِهِ جَاءَ مَعَنَا یوْمَ الْقِیامَةِ کهَاتَینِ(وَ قَرَنَ بَینَ سَبَّابَتَیه). بحارالأنوار، ج 27، ص127، ح118-
39- امام حسین(ع) فرموده است: إِنَّ هَذِهِ الدُّنْیا قَدْ تَغَیرَتْ وَ تَنَکرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ یبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ کصَابَّةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِیسُ عَیشٍ کالْمَرْعَی الْوَبِیلِ أ لَاتَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لَایعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَایتَناهَا عَنْهُ لِیرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِاللَّهِ مُحِقّاً فَإِنِّی لَاأَرَی الْمَوْتَ إِلَّاالْحَیاةَ وَ لَاالْحَیاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَماً. إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ یحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیانُونَ. وَ قَالَ(ع) لِرَجُلٍ اغْتَابَ عِنْدَهُ رَجُلًا یا هَذَا کفَّ عَنِ الْغِیبَةِ فَإِنَّهَا إِدَامُ کلَابِ النَّارِ وَ قَالَ عِنْدَهُ رَجُلٌ إِنَّ الْمَعْرُوفَ إِذَا أُسْدِی إِلَی غَیرِأَهْلِهِ ضَاعَ فَقَالَ الْحُسَینُ(ع) لَیسَ کذَلِک وَ لَکنْ تَکونُ الصَّنِیعَةُ مِثْلَ وَابِلِ الْمَطَرِتُصِیبُ الْبَرَّ وَالْفَاجِرَ. بحارالأنوار، ج75، ص117، ح2-
40. امام زمان(ع) فرموده است: أَلا یا أَهْلَ الْعالَمْ إِنَّ جَدِّی الْحُسَین قَتَلُوهُ عَطْشاناً أَلا یا أَهْلَ الْعالَمْ إِنَّ جَدِّی الْحُسَین طَرَحُوهُ عُرِیاناً أَلا یا أَهْلَ الْعالَمْ إِنَّ جَدِّی الْحُسَین سَحَقُوهُ عُدْوانا. علی یزدی حایری، إلزام الناصب، ج 2، ص233، فصل9-
یادداشت ارسالی از سید مهدی میر مسیب